Cristina De Stefano, włoska autorka znana z książki na temat „kobiet niepokornych”, po raz kolejny odważyła się na dwie rzeczy. Pierwszą z nich jest podjęcie próby napisania biografii jednego z najważniejszych symboli dziennikarstwa XX wieku, czyli Oriany Fallaci. Druga natomiast dotyczy kreacji mniej znanego wizerunku tej włoskiej reporterki, korespondentki wojennej i pisarki, która przeprowadziła wywiady z najbardziej znanymi w tamtym okresie przywódcami światowymi i ludźmi mającymi duży wpływ na późniejszy rozwój wydarzeń politycznych i społecznych na świecie. Autorka „Penelopy na wojnie” nie chciała nawet słyszeć o tym, aby ktoś nawet spróbował nakreślić w książce jej własne życie, doświadczenia i charakter – twierdziła, że biografowie to oszuści, którzy umyślnie albo nieświadomie wprowadzają czytelników w błąd*, nawet sama chciała napisać własną autobiografię, aby uniknąć ewentualnych przekłamań. Nie udało się tego dokonać Orianie, ale Cristinie De Stefano udało się wydać książkę o życiu i twórczości tej niepokornej Włoszki. O czym dowiadujemy się podczas lektury „Oriana Fallaci. Portret kobiety”? Przede wszystkim o niesłychanej determinacji, ambicji i odwadze bohaterki książki. Czytelnikowi imponuje postawa Oriany nie tylko podczas jej pierwszych prób dziennikarskich, kiedy zajmowała się tym, czego nie uważała za warte jej uwagi, czyli relacjami z rozpraw sądowych i pisaniem najnowszych plotek o gwiazdach filmowych. Istotne jest również to, że dziennikarka rzadko rezygnowała z postawionych sobie celów i nigdy nie próbowała udawać kogoś, kim w rzeczywistości nie była. Nie wstydziła się swojego pochodzenia (niezamożna rodzina z Florencji, ojciec-partyzant, zagorzały przeciwnik faszyzmu za czasów Mussoliniego) oraz wybuchowego charakteru, który pozwolił się jej „wybić” w czasach, kiedy to mężczyźni stawali się autorytetami w dziennikarstwie oraz dał wiele możliwości w pracy - podróże, nowe znajomości czy nawet umiejętność obrony własnego zdania (zwłaszcza po skandalu, jaki wywołał tekst „Wściekłość i duma”). Od samego początku tworzyła swój wyjątkowy styl w pisaniu oraz przeprowadzeniu wywiadów – dla niektórych jej rozmówców, np. Henry’ego Kissingera, ta rozmowa okazała się najgorszym momentem w życiu, ba, tak ważne osobistości, jak Fidel Castro czy Jan Paweł II odmówiły wywiadu z Włoszką po zapoznaniu się z jej metodą pracy. W pamięci czytelników i wielbicieli pióra Oriana Fallaci zapisała się jako drobna brunetka o inteligentnym spojrzeniu, trzymająca w dłoniach zapalonego papierosa. Pomimo wykreowanego przez siebie wizerunku twardej, nieugiętej reporterki, Oriana nie ukrywała swojej kobiecości i podkreślała swoją oryginalną urodę, ale też skrycie marzyła o tym, żeby wyjść za mąż za ukochanego mężczyznę i urodzić mu dzieci. Niestety, w parze z udaną karierą zawodową nie szło życie miłosne Oriany. Pierwsza nieszczęśliwa miłość, przelotne związki z mężczyznami, bliska znajomość z Francois Pelou, a później z Aleksandrosem Panakoulisem były ważnymi momentami w życiu Oriany, jednak wszystko to zakończyło się bolesnymi rozstaniami i cierpieniem dziennikarki, czego efektem było napisanie „Listu do nienarodzonego dziecka” czy „A Man”. W tej kwestii Cristina De Stefano pokazuje czytelnikowi odmienne oblicze autorki „Inszallach” – kobiety niepokornej, upartej i wybuchowej, która jest jednocześnie wrażliwa na krzywdę innych i wierna bliskim osobom. Jeśli coś lub kogoś kochała, to wkładała w to uczucie całą siebie, stawała się inną osobą: bardziej delikatną i kruchą w porównaniu z tą znaną i popularną osobowością dziennikarską, która przeprowadzała wywiady z Mauamarem Kadafim czy Jasirem Arafatem. Jedno trzeba było przyznać – Oriana Fallaci doskonale ukrywała osobiste tajemnice. Rodzina, pisanie, książki Nowy Jork, Florencja, papierosy, Aleksandros Panakoulis, polityka – to wszystko kochała Oriana Fallaci. Cristina De Stefano napisała przejmującą książkę o kobiecie podziwianej przez wielu ludzi (dziennikarzy, feministki, pisarzy, polityków czy osoby, które marzą o karierze artystycznej lub reporterskiej), która ze swoimi dramatami i cierpieniami zawsze musiała radzić sobie sama. Oriana nigdy nie potrafiła zaakceptować istnienia czegoś takiego, jak śmierć. Mimo przegranej walki z nowotworem w 2006 roku ta włoska dziennikarka zyskała w oczach czytelników nieśmiertelność. „Oriana Fallaci”. Portret kobiety to biografia, którą warto przeczytać, aby odkryć coś nowego o życiu i twórczości tytułowej Włoszki. Anna Wolak * Cytat pochodzi z recenzowanej ksiażki.