Lajos, syn Labdakosa, poślubił Jokastę i panował w Tebach. Zasmucony długotrwałą bezdzietnością, w tajemnicy zasięgnął rady wyroczni delfickiej i się dowiedział, że to pozorne nieszczęście jest w rzeczywistości błogosławieństwem, ponieważ dziecko zrodzone z Jokasty będzie jego zabójcą. Odtrącił więc Jokastę, nie podając żadnego powodu. A wtedy ta, rozzłoszczona, upiła go, po czym, gdy tylko noc zapadła, podstępem zwabiła w swoje ramiona. Kiedy w dziewięć miesięcy później Jokasta urodziła syna, Lajos wyrwał go z rąk piastunki, przebił niemowlęciu nogi gwoździem, związał je i porzucił syna na górze Kitajron. Mojry jednak postanowiły, że chłopak doczeka krzepkiej starości. Znalazł go pasterz koryncki, nadał imię Edyp, ponieważ stopy miał zniekształcone od ran, i sprowadził do Koryntu, gdzie w tym czasie panował król Polibos. Pewnego dnia, kiedy jakiś koryncki młodzieniec dokuczał mu, mówiąc, że nie jest podobny do swoich rodziców, Edyp udał się do wyroczni delfickiej, by się dowiedzieć, co życie ma dla niego w zanadrzu. - Precz ze świątyni, nieszczęsny! - zawołała Pytia z Zabijesz swego ojca i poślubisz matkę! Edyp, który kochał Polibosa i Periboję, nie chcąc ściągnąć na nich nieszczęścia, postanowił natychmiast, że już nigdy nie wróci do Koryntu, ale na wąskiej ścieżce w wąwozie między Delfami i Daulis spotkał przypadkowo Lajosa, który bezceremonialnie kazał mu zejść z drogi i ustąpić miejsca ludziom lepszego stanu. Warto zaznaczyć, że Lajos powoził rydwanem, Edyp zaś szedł pieszo. Edyp odpowiedział, że nie uznaje nikogo za lepszego od siebie poza bogami i rodzicami. - Tym gorzej dla ciebie ! - krzyknął Lajos i kazał swemu woźnicy Polifontesowi, by jechał naprzód. Jedno z kół zraniło stopę Edypa. Uniósłszy się gniewem, przebił oszczepem Polifontesa, a następnie zrzucił z rydwanu Lajosa, który zaplątał się w lejce. Edyp pognał konie, które tak długo wlokły Lajosa po drodze, aż zginął. Zwłoki Polifontesa i Lajosa pochował król Platejów. Lajos wybierał się właśnie do wyroczni delfickiej, by się dowiedzieć, jak uwolnić Teby od Sfinksa. Potwór ten był córką Tyfona i Echidne, czy też, jak twierdzą inni, psa Ortrosa i Chimajry, i, przyleciał do Teb z najdalszych krańców Etiopii. Łatwo go można było rozpoznać, bo miał głowę kobiety, ciało lwa, ogon węża i skrzydła orła. Hera zesłała Sfinksa na Teby, karząc miasto za to, że Lajos uprowadził z Pizy chłopca Chryzipposa. Sfinks zamieszkał na górze Fikion w pobliżu miasta i każdemu przechodniowi kazał rozwiązywać zagadkę, której nauczyły go muzy: „Jaka to istota: posiada tylko jeden głos, ma czasami dwie nogi, czasami trzy, czasami cztery, najsłabsza zaś jest wtedy, gdy ma najwięcej nóg?” Tych, którzy nie potrafili zagadki rozwiązać, dusił Sfinks na miejscu i pożerał, a do nieszczęśników należał również siostrzeniec Jokasty, Hajmon, który w szponach Sfinksa zaiste stał się haimon („krwawy”). Edyp nadciągający do Teb bezpośrednio po zabójstwie Lajosa odgadł odpowiedź. „Jest to człowiek - odpowiedział - ponieważ łazi na czworakach, gdy jest niemowlęciem, stoi prosto na dwóch nogach w młodości i podpiera się laską na starość”. Upokorzony Sfinks skoczył z góry Fikion i roztrzaskał się w dolinie. Wdzięczni Tebańczycy proklamowali Edypa królem, on zaś poślubił Jokastę, nie wiedząc, że jest jego matką. Teby nawiedziła zaraza, a wyrocznia delficka raz jeszcze zapytana o radę, odpowiedziała: „Wypędźcie zabójcę Lajosa”. Edyp nie wiedząc, kim był człowiek, którego spotkał na ścieżce, obłożył klątwą mordercę Lajosa i skazał go na wygnanie. Wtedy to ślepy Tejrezjasz, najsłynniejszy podówczas wieszczek w Grecji, zażądał posłuchania u Edypa. Niektórzy twierdzą, że to Atena, która odebrała Tejrezjaszowi wzrok, ponieważ przypadkiem oglądał ją nagą w kąpieli, uległa błaganiom jego matki i wyjąwszy węża Erichtoniosa ze swej egidy, dała mu następujący rozkaz: „Oczyść swym językiem uszy Tejrezjasza, by rozumiał język wieszczych ptaków”. Inni natomiast opowiadają, że pewnego razu na górze Kyllene zobaczył Tejrezjasz dwa spółkujące węże. Kiedy oba rzuciły się na niego, uderzył je swą laską i zabił samicę. Z miejsca przemieniony w kobietę, został słynną nierządnicą. W siedem lat później w tym samym miejscu zobaczył znowu taki sam widok. Tym razem zabijając samca, odzyskał męskość. Inni jeszcze twierdzą, że kiedy Afrodyta i trzy Charyty, Pazitea, Kale i Eufrozyna, toczyły między sobą spór, która z nich jest najpiękniejsza, Tejrezjasz przyznał nagrodę Kale. Afrodyta przemieniła go wówczas w starą kobietę. Kale jednak zabrała go ze sobą na Kretę i obdarowała pięknymi włosami. Kilka dni później Hera zaczęła wyrzucać Zeusowi jego liczne miłostki. Bronił się Zeus, tłumacząc, że gdy dzieli z nią łoże, ona ma znacznie większą przyjemność. - Kobietom oczywiście akt miłosny sprawia więcej przyjemności niż mężczyznom! - wrzeszczał. - Cóż za bzdura ! - zawołała Hera. - Wiesz dobrze, że jest wręcz przeciwnie. Tejrezjasz, wezwany do rozstrzygnięcia sporu na podstawie własnego doświadczenia, odpowiedział: - Gdyby rozkosz miłości podzielić na dziesięć, dziewięć weźmie kobieta, a jedną mężczyzna. Herę tak dalece rozzłościł triumfujący uśmiech Zeusa, że oślepiła Tejrezjasza, ale Zeus wynagrodził go wzrokiem wewnętrznym i pozwolił mu przeżyć siedem pokoleń. Zjawił się więc Tejrezjasz na dworze Edypa, wsparty na lasce dereniowej podarowanej mu przez Atenę, i odsłonił przed Edypem wolę bogów. Zaraza ustanie, jeśli jeden z Zasianych Ludzi odda życie za miasto. Menojkeus, ojciec Jokasty, jeden z tych, którzy wyłonili się z ziemi, gdy Kadmos posiał zęby wężowe, skoczył natychmiast z muru i całe Teby chwaliły jego obywatelskie poświęcenie. Tejrezjasz jednak ciągnął dalej: - Menojkeus dobrze postąpił i zaraza ustanie, ale bogowie mieli na myśli innego z Zasianych Ludzi, potomka ich w trzecim, pokoleniu, który zabił swego ojca i poślubił matkę. Wiedz, królowo, jest nim twój małżonek Edyp! Początkowo nikt nie wierzył Tejrezjaszowi, ale wkrótce słowa jego potwierdził list z Koryntu od Periboi. Pisała, że nagła śmierć króla Polibosa pozwala jej teraz ujawnić okoliczności, w których Edyp został adaptowany, po czym przytaczała obciążające szczegóły. Okryta wstydem i zrozpaczona Jokasta powiesiła się, Edyp zaś sam pozbawił się wzroku szpilką wyjętą z szaty. Niektórzy opowiadają, że Edyp dręczony przez Erynie oskarżające go o spowodowanie śmierci matki panował jednak jeszcze lat kilka w Tebach, po czym padł w bitwie okryty chwałą. Inni znowu utrzymują, że wygnał go z miasta Kreon, brat Jokasty, przedtem jednak Edyp zdążył rzucić klątwę na Eteoklesa i Polinejkesa - którzy byli jego synami i braćmi równocześnie, kiedy bezczelnie posłali mu gorszą część ofiarnego zwierzęcia, a mianowicie udziec zamiast królewskiego barku. Żegnano go więc bez żalu, kiedy opuszczał miasto, które wybawił od Sfinksa. Przez wiele lat wędrował Edyp z jednego kraju do drugiego, prowadzony przez swą wierną córkę Antygonę, aż wreszcie dotarł do Kolonos w Attyce, tam zaś Erynie mieszkające w swym gaju zaszczuły go na śmierć. Tezeusz pochował jego szczątki w Atenach, w miejscu przeznaczonym dla dostojnych Eumenid, opłakując Edypa u boku Antygony. Źródło: • Robert Graves - Mity Greckie Komentarze: {Komentarze zostaną dodane wkrótce} Jeśli masz trochę czasu i chciałbyś wesprzeć mnie w utrzymaniu strony zapraszam do zrzutki:
Pod nimi, w dole, spała ziemia, a morze, które ją oblewa, podnosiło się i opadało równym rytmem fal jak oddech wszechświata. (…) wspólną macierzą wszystkiego, co żyje – jest ziemia, a kośćmi ziemi są kamienie. Jan Parandowski, Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian więcej.
Interpretacja Mit o Syzyfie to opowieść o królu Koryntu, który był uwielbiany przez bogów. Na skutek własnych działań popadł jednak w ich niełaskę. Jego słabość do plotek stała się przyczyną gniewu Dzeusa. Antropomorficzny (posiadający ludzkie cechy) bóg posiadał własne sekrety, które król Koryntu zdradził. Rozgniewany władca Olimpu rozkazał zgładzić człowieka, który wyjawił jego sekret. Historia Syzyfa pokazuje, że nawet najsprytniejszy z ludzi nie jest w stanie przechytrzyć bogów. Próby takiego zachowania zostają dotkliwie ukarane, a sprawiedliwość musi zostać wymierzona. Motywy Pojawiające się w utworze motywy są charakterystycznymi dla całości wierzeń i postrzegania świata zawartego w mitologii. Widoczną jest przede wszystkim wszechmocność bogów. Mogą oni przyczyniać się do ludzkiego szczęścia, mogą też dotkliwie karać. Niemożliwym jest uniknięcie kary wymierzonej przez bogów. Człowiek nie jest w stanie oszukać istot kierujących jego losem. Warto zauważyć, że kara wymierzona przez zasiadających na Olimpie jest sprawiedliwa. Syzyf winny jest nie tylko zdradzenia sekretu Dzeusa, ale i zamknięcia Tanatosa czy oszukania Plutona. Skazany zostaje na toczenie kamienia pod górę. Choć początkowo wydaje się mu to łatwym zadaniem, okazuje się, że jego kara nigdy się nie kończy. Praca Syzyfa za każdym razem rozpoczyna się na nowo i trwa nieprzerwanie. W jej cykliczności można się dopatrzeć pojmowania czasu charakterystycznego dla starożytnych. Czas w mitologii nie jest czasem linearnym. Cechuje go powtarzalność i cykliczność. Symbolem takiego postrzegania upływu chwil jest wąż Uroboros. Cykliczność cechuje także czynności wykonywane przez Syzyfa. Jego działania nie zmierzają ku jasno określonemu końcowi, lecz rozpoczynają się cały czas na nowo. Praca Syzyfa jest pracą, która pozbawiona jest sensu i celu, nie kończy się. Istnieje związek frazeologiczny „Syzyfowa praca”, który do tego typu czynności się odnosi. Postać króla przywołał także Aleksander Camus. Egzystencjalista, dopatrywał się w królu Koryntu człowieka absurdalnego. Wykonywana przez niego czynność to symbol ludzkiego życia. Jednak egzystencjalista podkreśla, że warto wyobrazić sobie króla szczęśliwego podczas wykonywanej przez niego pracy. Bohaterowie: Syzyf – Król Koryntu, który jest uwielbiany przez bogów. Jego wadą jest skłonność do plotek. Pewnego razu zdradza on sekret Dzeusa. Bóg zsyła po niego bożka Tanatosa. Król próbuje przechytrzyć bogów, jednak mimo prób nie udaje mu się ta sztuka. Gniew bogów go dosięga, a władca zostaje skazany na wieczną karę. Ma toczyć głaz, który bezustannie stacza się z – władca olimpu, bóg. Przyjaciel Syzyfa, pozwala mu na uczestnictwo w boskich ucztach. To jego sekret zdradził władca. Dzeus decyduje się na ukaranie go i zsyła na ziemię – bożek śmierci, który został zesłany na ziemię po Syzyfa. Władca więzi go, jednak podczas ich kolejnego spotkania Tanatosowi udaje się zabrać niepokornego króla z tego świata. Ostatnie spotkanie władcy z bożkiem kończy się umieszczeniem Syzyfa w Hadesie i skazaniem go na – władca podziemi, który udał się do Dzeusa, gdy Syzyf uwięził Tanatosa i sprawił, że żaden z ludzi nie – to on został wysłany przez bogów by uwolnić – odpowiedzialny za powrót Syzyfa na ziemię. Wysłuchał władcy i zezwolił mu na ukaranie żony i dopełnienie pochówku. Rozwiń więcej
Żałosne jej skargi odbijały się echem po górach i lasach Hellady2. Pewnego razu zmęczony polowaniem i spragniony, gdyż słońce paliło żarem, pochylił się nad źródłem leśnym i ujrzał w wodzie swoje odbicie. I bogini miłości, Afrodyta, na prośbę obrażonych boginek sprawiła, że Narcyz zakochał się w sobie samym.
blocked zapytał(a) o 15:59 Gdzie znajdę cały tekst mitu o Syzyfie? W google są same streszczenia, a mi chodzi o cały tekst linka. 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 16:07 [LINK] 0 0 blocked odpowiedział(a) o 16:27 Nie szukam książki o znaleźć treść tego mitu w że jest na pewno w książce ,,Mitologia", ale dziś nie mogłam jej wypożyczyć z biblioteki. 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub
Mit wierszem - przestawienie na podstawie Mitologii, z tekstem p. Ireneusza Bańkowskiego. 27 XI 2015link do strony - http://kopernik.webd.pl/news.php?readmor
Syzyf był królem Koryntu. Mieszkał on u szczytu góry zwanej Akrokoryntem, na której miał przepiękny pałac. Był on bardzo bogaty i otoczony kręgami starodrzewu. Z tarasu pałacowego rysował się widok na Korynt. Z jednej strony był port, który pękał od okrętów, a z drugiej strony dzielnice przemysłowe. Całe bogactwo i rozkwit Koryntu był zasługą Syzyfa. Król Koryntu był ulubieńcem bogów, dlatego też Dzeus zapraszał go na uczty olimpijskie. Miał on jednak wadę: lubił plotkować. I ilekroć wracał z Olimpu, zawsze coś "chlapną" o tym, co się tam mówiło. Bogowie puszczali to płazem, aż do momentu kiedy Syzyf przesadził w swym plotkowaniu. Wygadał on wtedy bardzo ważny sekret Dzeusa, po czym ten miał nieprzyjemności. Rozgniewany bóg postanowił go ukarać i zesłał na niego bożka śmierci, Tanatosa, aby ten sprzątnął go ze świata. Jednak król koryncki spodziewał się "odwiedzin" bożka i urządził na niego zasadzkę, uwiązał go i mocno zakuwszy w kajdany zamknął w piwnicy. Właśnie dzięki temu, że Syzyf zamknął Tanatosa ludzie przestali umierać, więc Hades poszedł na skargę do Dzeusa. Ten wysłał Aresa, by uwolnił boga śmierci. Pierwszy umarł Syzyf, jednak konając nakazał żonie, aby zostawiła jego zwłoki nie pochowane. I tak się stało. Ponieważ dusza, której ciała nie pogrzebano, nie mogła wejść do państwa ciemności, Syzyf błąkał się nad brzegiem Styksu, jęcząc i narzekając. Tak długo się użalał, aż go zaprowadzono przed Plutona. Jęczac i płacząc opowiedział on Plutonowi, że jego żona jest niegodziwa, gdyż wyrzuciła jego trupa na śmietnik i nie chce mu sprawić pogrzebu. Pluton przejąwszy się całą tą historią pozwolił mu powrócić na ziemie, aby ukarać niegodziwą żonę i zarządzić, co potrzeba, po czym ma powrócić. Król Koryntu poszedł, ale nie wrócił. Bogowie zapomnieli o nim, a on sam starał się być cicho i ostrożnie, żeby o nim w ogóle nie słyszano i mówiono. Żył długo, ale w końcu przypomniano sobie o nim w piekle. Znienacka zaskoczył go Tanatos, który uciął mu pukiel włosów i jego krnąbrną duszę zabrał do podziemia. Tam, w Hadesie wymierzono mu karę: miał wtoczyć wielki kamień na wysoką i stromą górę. Syzyf z zapałem zabrał się do pracy, gdyż myślał, że to błahostka. Lecz tak nie było. Wytoczył ów kamień prawie na sam szczyt, gdy wtem głaz wyślizgnął mu się z rąk i spadł z powrotem w dół. I tak samo za drugim razem, za piątym, za dziesiątym...tak zawsze. Już jest Syzyf bliski celu i zawsze coś mu kamień z rąk wyrywa, i musi biedak pracę zaczynać na nowo.
jjcjG. ikosqk8xd5.pages.dev/394ikosqk8xd5.pages.dev/231ikosqk8xd5.pages.dev/175ikosqk8xd5.pages.dev/208ikosqk8xd5.pages.dev/264ikosqk8xd5.pages.dev/238ikosqk8xd5.pages.dev/70ikosqk8xd5.pages.dev/89ikosqk8xd5.pages.dev/67
mit o syzyfie cały tekst
